گونههای مختلف Agropyron در تولید علوفه در مراتع ایران نقش مهمی داشته و مقاوم به تنشهای محیطی هستند. در این پژوهش تنوع ژنتیکی جمعیتهای Agropyron desertorum، Ag. cristatum، Ag. pectiniforme و Ag. elongatum با استفاده از نشانگرهای RAPD مورد مطالعه قرار گرفت. برای این منظور از 50 آغازگر تصادفی استفاده شد که از بین آنها 12 آغازگر نوارهای مشخص و با وضوح بالا تولید کرده و مورد استفاده قرار گرفتند. در نهایت 142 نوار چند شکل در محدودهی 200 - 3000 جفت باز تولید شدند. میانگین تنوع ژنتیکی درون جمعیتها براساس تنوع ژنی از 09/0 تا 30/0 برآورد گردید. بیشترین میانگین سطح این تنوع در جمعیت شماره 1550 از گونه Ag. cristatum با مقدار 30/0 و کمترین مقدار آن (09/0) در جمعیت شماره 225 از گونه Ag. elongatum مشاهده شد. این نتایج نشاندهنده تنوع زیاد در درون جمعیتهای مختلف اگروپیرون بود. میانگین تنوع ژنتیکی درون (HS) و کل (HT) بهترتیب 18/0 و 34/0 و میانگین درجه تمایز ژنی (GST) بین جمعیتها در تمام مکانها 47/0 برآورد شد. نتایج تجزیه واریانس مولکولی نشان داد که تنوع ژنتیکی بین گونهها، بین جمعیتهای درون هر گونه و درون جمعیتها معنیدار بود. براساس این تجزیه، فقط 31/19 درصد از تنوع کل مربوط به تنوع بین گونهها بود. میزان 23/22 درصد آن به تنوع بین جمعیتهای درون هر گونه و 46/58 درصد آن مربوط به درون جمعیتها بود. تجزیه خوشهای براساس ضریب تشابه نی به روش UPGMA جمعیتهای مورد مطالعه را در چهار گروه قرار داد. جمعیتهای دو گونه Ag. desertorum و Ag. cristatumدر دو گروه مجزا قرار گرفتند. جمعیتهای دو گونه Ag. pectiniforme و Ag. elongatum در گروه دیگر قرار گرفته و از هم متمایز نشدند. در حقیقت این نشانگرها قادر به تمایز جمعیتهای این دو گونه نبودند. یک جمعیت از گونهAg. elongatum تشکیل یک گروه مجزا داد. برای گروهبندی ژنوتیپها از تجزیه به مؤلفههای هماهنگ اصلی نیز استفاده شد و نتایجی مشابه با تجزیه خوشهای حاصل شد. نتایج حاصل نشان داد که در بین و درون گونهها و جمعیتهای آگروپیرون تنوع زیادی وجود دارد که میتوان از آن در برنامههای اصلاح این گونه استفاده نمود.